Vijfentwintig jaar geleden werd ik (Hans) gevonden door iemand die ik ‘de grootste liefde van mijn leven’ noem.

Het was op een zondagmiddag. Ik beluisterde een verhaal over een vader en een zoon. De man hield van zijn kind, maar die jongen liep elke keer weer van thuis weg. Telkens vóór hij de drempel overstapte legde vader zijn hand op de schouder van zijn zoon. En de jongen voelde dat hij altijd terug mocht keren. Ondertussen leefde hij met zijn rug naar vader toe.

In mijn gedachten zag ik mezelf in die zoon. Het ging voor de wind, een Vader had ik niet nodig – dacht ik. Mijn plannen waren uitgestippeld: ik wilde ornitholoog worden, de wereld in trekken, mijn eigen leventje leiden.

Vaders hand lag op mijn schouder, al 18 jaar lang. Hij gaf me zijn zegen, maar ik had het niet door. Totdat … ik op 7 januari 1996 rond 18 uur achterom keek. Voor het eerst in mijn bestaan ontmoette ik ‘de grootste liefde van mijn leven’. En ik kon niet anders meer, ik gaf me aan hem over. En daarmee kwam ik eindelijk thuis.

Tot die tijd dácht ik vrij te zijn, te weten wat leven is. Maar nu leerde ik een heel nieuwe dimensie kennen, zoveel dieper en mooier en grootser. Mijn leven tot dan toe bleek slechts een schaduw te zijn van de werkelijkheid die zich begon te openbaren. En nog steeds, en steeds meer, zie ik hoe leeg het leven is als je geen basis hebt in Hem.

Ik volg mijn Vader elke dag, met vallen en opstaan. Dat heeft me weleens wat gekost – vriendschappen, reputatie, geld – maar dat alles weegt in de verste verten niet op tegen dat wat ik ontvang. Leven van de Liefde noem ik dat en het is absoluut niet zweverig, maar heel concreet. Ik merk het in de alledaagse dingen: in mijn huwelijk met Carolien, in ons werken voor ICP en in ons wonen in Bloemhof, Rotterdam.

Vandaag, 25 jaar na mijn grote ommekeer, wens ik jou zijn Aanwezigheid toe, want echt, iets beters ken ik niet!

Nieuwsgierig? Stuur een bericht of kom langs. Ik wil je graag vertellen bij wie jij je Thuis kunt vinden.