Het is Goede vrijdag kwart voor twaalf ‘s nachts. De buurman is driftig in de weer met hamer en boor. Als we met slaperige ogen door het raam kijken, zien we zijn bed aan een touw naar beneden zakken. “Hé buurman, ga je verhuizen?”, vragen we met enige verbazing. Als hij antwoordt proberen we onze blijdschap te onderdukken. “Ik ga weg”, zegt hij. En zo komt er een eind aan bijna drie jaar overlast en heel veel geduld en gebed.

Onze frustratie over het geluidsniveau begon al op dag één. We hadden de sleutel gekregen en wilden er in de achtertuin een glaasje op drinken. Op dat moment hoorden we voor het eerst naar welke rapteksten onze nieuwe buurman luisterde. Het was zo oorverdovend hard, dat we elkaar niet meer konden verstaan, uren achtereen. De schrik zat er meteen goed in.

Het werd er in de loop der tijd niet beter op. Maanden achtereen ervoeren we regelmatig overlast, ook ’s nachts. We verhuisden van slaapkamer en kochten een extra matras, zodat Rhodé in het kantoor kon slapen. De wijkagent adviseerde ons om meldingen te doen. Maar wij voelden dat het beter anders kon. “Ik zal voor je strijden, wees jij stil”, zei de Heer telkens weer.

We lazen een prachtig gedicht van Edwin Markham:

“He drew a circle that shut me out-
Heretic, rebel, a thing to flout.
But love and I had the wit to win:
We drew a circle and took him In!”

En we besloten om lief te hebben, te vergeven, contact te zoeken. Het bleef allemaal zonder resultaat. En de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het ons ook enorm irriteerde. Het slechtste werd er door naar boven gehaald.

En toen stond ineens zijn bed op straat. “Heer, dank U wel!”