Intercultureel kerk-zijn met mensen van verschillende achtergronden verrijkt je geloof. Maar dan moet je wel met elkaar in gesprek gaan. In de pioniersplek waar we als gezin komen, LEEF! Rotterdam Zuid, is daar een mooie manier voor gevonden. Eens per twee weken wordt er een Discovery Bible Study zondag gehouden. Zoals afgelopen week…

We lezen in een kleine groep Psalm 121 met mensen van Marokkaanse, Iraanse, Indische en Nederlandse komaf. Het pelgrimslied werd gezongen op de weg van Jericho naar Jeruzalem, zo ontdekken we. Dat was geen geplaveide bedevaartsroute. Integendeel, je liep gevaar vanwege geniepige rovers, de verschroeiende zon en een ‘stekende’ maan. Wordt met dat laatste de gevreesde maanziekte bedoeld, gek worden (het Engelse lunatic = gek is afgeleid van luna = maan)? We weten het niet precies.

“Ik mis die bedevaarten zo”, reageert de Iraanse op de Schriftlezing. “Wij deden dat vroeger, met heel veel mensen. Een tijd van voorbereiding, en dan samen oplopen naar het graf van Mohammeds kleinzoon in Irak. We namen briefjes mee met namen van mensen voor wie we wilden bidden. Het gaf zo’n verbondenheid en verdieping in het geloof. Vooral wanneer je op de plek zelf aankwam. Jammer dat dit in het protestants-christelijke geloof niet bestaat.” 

Zo hadden de Nederlanders er nooit naar gekeken. Die lezen het al snel als een persoonlijk gebed om hulp. Maar nu het wat dieper doordringt zien we dat de auteur van de eerste persoon overgaat naar de tweede persoon: mijn hulp is van de HEER; Hij zal jou niet laten struikelen. “Natuurlijk, hij deelt zijn persoonlijke geloof met medepelgrims op weg naar Jeruzalem! Zouden wij ook niet meer samen kunnen wandelen als kerk? Een gebedsroute door de stad naar een plek waar je met elkaar gaat zingen of zoiets.”

“Dat Hij de schaduw is aan onze rechterhand – de hand van autoriteit en leiding – doet mij denken aan de schaduwmakers in de woestijn”, zo vervolgt de Iraanse. “De zon was zo heet, dat mannen en vrouwen zich opofferden om staande met grote lakens schaduw te bieden aan de passerende pelgrims. Ik zal ze nooit vergeten; in hen zie ik iets van God.”

Weer zoiets. Wie van ons zou ooit denken aan God als schaduwmaker? Maar ineens zien we Hem staan, met een groot laken tegen de verzengende zon. Hij offerde zich op om zijn schepselen te redden. Wat een krachtig beeld. Je ziet écht meer van God … als je door de ogen van een ander kijkt!